Postzegelforum.com

Eerste serie OCP/PVA

In 1914 introduceerde de posterijen van het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Ierland labels die het te betalen portobedrag op ongefrankeerde of onvoldoende gefrankeerde poststukken aangaven. Tot dan schreef de postbeambte het te betalen bedrag op het poststuk. Het te betalen bedrag was gelijk aan tweemaal het onbetaalde of te weinig betaalde bedrag. Het ontwerp van deze labels bevatte de tekst “POSTAGE DUE.” De labels toonden noch de landsnaam, noch het portret van Koning George V. In 1924 breidde men de serie uit met een label met een portobedrag van een halve kroon (2/6). Dit label had een ontwerp dat vrijwel hetzelfde was als dat voor de labels met een waardeopschrift van 1 schilling of minder. Het verschil was dat het nieuwe label het opschrift “TO PAY” had. In de loop der tijd drukte men de labels op papier met gewijzigde watermerken. Het ontwerp bleef echter ongewijzigd tot 1970.

In aanloop naar de decimalisatie van het Britse pond gaf het Post Office op 17 juni 1970 de eerste decimale postzegels uit. Dit waren zogenaamde “hoge waarden.” De vier postzegels naar het ontwerp van Arnold Machin en gedrukt in diepdruk vervingen de postzegels van het type “Koninklijke Kastelen” met het “Wilding” portret van Koningin Elizabeth II. De nieuwe postzegels hadden frankeerwaarden van 10p (2s), 20p (4s), 50p (10s) en £1. Ook introduceerde het Post Office vier nieuwe to-pay labels met dezelfde waarden. Op “Decimalisation Day,” 15 February 1971, volgden de lagere waarden.

De decimale to-pay labels hadden een nieuw ontwerp van de hand van Jeffery Matthews. Ze hadden twee toepassingen:
- Aangeven hoeveel porto de ontvanger moest betalen voor ongefrankeerde of ongefrankeerde poststukken. Het Post Office beschouwde dergelijke post automatisch als verzonden onder het tweede-klasse tarief. Het verschuldigde bedrag was gelijk aan tweemaal het niet of te weinig betaalde bedrag volgens het tweede-klasse tarief.
- Aangeven hoeveel invoerheffing of accijns de ontvanger moest betalen op per post uit het buitenland ontvangen goederen. Na de introductie van belasting op toegevoegde waarde (VAT) op 1 April 1973, viel hieronder ook het verschuldigde bedrag aan VAT op per post uit het buitenland ontvangen goederen.

Omdat het Post Office voor de belastingdienst ook de invoerheffing en accijns inde en de labels het verschuldigde bedrag aangaven, hadden alle labels het opschrift “TO PAY.” Zoals dat sinds 1914 het geval was, prijkte op de labels noch de landsnaam, noch het portret van Koningin Elizabeth II. Op de labels met een waardeopschrift van minder dan 10p stond het opschrift zijwaarts van beneden naar boven aan de linkerkant van het label, naast het waardeopschrift. Op de labels met een waardeopschrift van 10p of hoger bevond dit opschrift zich onderaan het label, onder het waardeopschrift. Dit veranderde niet naarmate de definitie van “hoge waarde” wijzigde.

De to-pay labels zijn geen postzegels die vooraf het posttarief betalen. Ze hebben ook een eigen ontwerp. Toch vertonen ze technisch veel overeenkomsten met de contemporaine postzegels van het “Machin” ontwerp. Ze ondergingen vaak dezelfde technische ontwikkelingen. In 1982 en 1994 gaf het Post Office nieuwe labels uit met ontwerpen van Sedley Place Design Limited.

Evenals de eerste decimale postzegels naar het ontwerp van Arnold Machin, drukte Harrison and Sons Limited de eerste to-pay labels in rasterdiepdruk op hetzelfde soort papier met polyvinylalcohol gom. Het papier waarop men op dat moment ook de pre-decimale postzegels drukte staat bekend als original coated paper (OCP).


1970-1971, Great Britain, to-pay labels, eerste decimale serie, OCP/PVA, Stanley Gibbons nrs. D77-D82, D84, D86-D88

Eerste serie FCP/PVA

Hoewel de producenten van het papier voor het drukken van postzegels optische witmakers gebruikten, bevatte de originele deklaag van het papier geen optische witmakers. Vanaf 1971 voegde men een optische witmaker toe aan de deklaag. Deze gaf een fluorreactie onder ultraviolet licht. Dit papier staat bekend als fluorescent coated paper (FCP).

Op 1 april 1973 voerde het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland een belasting op toegevoegde waarde (VAT) van 10% in. De VAT verving de tijdens de Tweede Wereldoorlog ingevoerde aankoopbelasting. De to-pay labels gebruikte men vanaf 1 april 1973 ook om het verschuldigde bedrag aan VAT op per post uit het buitenland ontvangen goederen aan te geven. Door de invoering van de 10% VAT ontstond er behoefte aan een to-pay label met een waardeopschrift van £5. Deze verscheen op 2 april 1973.

Harrison and Sons Limited drukte dit label van £5 op het nieuwe fluorescent coated paper. Het label had polyvinylalcohol gom. In 1974 herdrukte Harrison and Sons Limited nog vijf van de labels op hetzelfde papier.


1973-1974, Great Britain, to-pay labels, eerste decimale serie, FCP/PVA, Stanley Gibbons nrs. D78var, D80var, D82var, D84var, D86var, D89

Eerste serie FCP/DEX

Vanaf 1973 voegde Harrison and Sons Limited dextrine toe aan de polyvinylalcohol gom. Om de gom te onderscheiden voegde Harrison and Sons Limited ook een blauwe kleurstof toe aan de gom. De eerste van de to-pay labels gedrukt op fluorescent coated paper met de nieuwe gom was het label van 20p. De vroegste bekende datum van gebruik is 2 mei 1974. Dit is eerder dan de vroegste bekende datum van gebruik van hetzelfde label gedrukt op fluorescent coated paper met polyvinylalcohol gom zonder de toegevoegde dextrine. Dit kan betekenen dat Harrison and Sons Limited het papier met de normale polyvinylalcohol gom per ongeluk gebruikte of een restvoorraad opgebruikte. Twee nieuwe waarden (7p and 11p) drukte men alleen op het papier met polyvinylalcohol gom met toegevoegde dextrine.

In juni 1980 verschenen de labels met waardeopschriften van 10p en 20p op papier dat fosfor in de deklaag vermengd had. Om poststukken voor afstempeling te oriënteren en de tweede-klasse post te scheiden van eerste-klasse post liet Royal Mail verticale fosforbanen op de voorkant van postzegels drukken. In 1979 verving men de twee verticale fosforbanen door een deklaag die fosfor bevatte. Omdat men de post na het opplakken van to-pay labels niet meer hoefde te sorteren hadden to-pay labels geen fosforbanen nodig. Het gebruik van het phosphor coated paper (PCP) voor de to-pay labels was dan ook onnodig. Het is mogelijk dat andere labels op dit papier bestaan. Deze zijn echter tot nu toe onbekend.

De fosfor in de deklaag reageert groengeel op ultraviolet licht. Mogelijk gebruikte Harrison and Sons Limited per ongeluk papier bestemd voor postzegels voor andere landen dan het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland.


1973-1974, Great Britain, to-pay labels, eerste decimale serie, FCP/DEX en PCP2/DEX, Stanley Gibbons nrs. D78var-D82var, D83, D84var, D85, D86var-D89var

Eerste serie – identificatie van het papier

In de Jaren 50 gebruikte de producenten van het papier waarop Harrison and Sons Limited de postzegels drukte brak veenwater. Dit water verkleurde het papier. Vanaf de vroege jaren 60 stond het Post Office toe om optische witmakers aan de pulp toe te voegen om het papier een wittere kleur te geven. Deze witmakers zorgen ervoor dat het papier een fluorreactie vertoont onder uv-licht. De gespecialiseerde catalogus van Stanley Gibbons onderscheidt postzegels van het type “Wilding” op crèmekleurig en op witter papier.

In 1963 gaf het Post Office een postzegelboekje uit met postzegels gedrukt op “krijtpapier.” Het papier dat Harrison and Sons Limited hiervoor gebruikte had een deklaag. In deze deklaag zat geen optische witmaker. Hierdoor vertoont de voorkant van deze postzegels geen fluorreactie onder uv-licht. De achterkant kan deze wel vertonen, omdat het papier zelf die optische witmakers kon bevatten. De fluorescentie is het beste zichtbaar onder een lange-golf uv-lamp.


Fluorescentie van een label gedrukt op OCP onder een Leuchtturm lange-golf uv-lamp

De eerste postzegels van het “Machin” ontwerp drukte Harrison and Sons Limited op eenzelfde soort papier. Dit papier met de oorspronkelijke niet-fluorescerende deklaag is het original coated papier. FCP heeft een deklaag met daarin een optische witmaker. Hierdoor vertoont de bedrukte kant van de postzegel een fluorreactie onder een uv-lamp.


Fluorescentie onder een Leuchtturm lange-golf uv-lamp, van links naar rechts: OCP (geen fluorescentie), FCP en PCP2

Het linker label vertoont geen fluorescentie onder de lange-golf uv-lamp. De label gedrukt op FCP en die gedrukt op PCP2 vertonen een fluorreactie. De fluorreactie hangt af van de hoeveelheid optische witmaker die in de deklaag voorkomt. De reactie varieert van gematigd tot fel. De onderstaande afbeelding toont dezelfde drie labels onder een korte-golf uv-lamp.


Fluorescentie onder een Leuchtturm korte-golf uv-lamp, van links naar rechts: OCP (geen fluorescentie), FCP en PCP2

Een korte-golf uv-lamp is minder geschikt om de fluorescentie aan te tonen. De fluorreactie treedt op als de uv-lamp aan is en is vaak bij daglicht waarneembaar. De fosforreactie is vooral zichtbaar na uitschakeling van de uv-lamp. Normaal vertoont de fosforreactie van PCP een violette gloed. In het geval van de to-pay labels uit 1980 is deze geelgroen.


Fosforescentie onder een Leuchtturm korte-golf uv-lamp, van links naar rechts: OCP, FCP, en PCP2

In de bovenstaande afbeelding vertonen de labels gedrukt op OCP en FCP geen fosforreactie. Normale postzegels gedrukt op FCP hebben ook fosforbanden. Omdat een poststuk na het opplakken van to-pay labels niet door een sorteermachine hoefden hebben de to-pay labels op FCP geen fosforbanden. De fosforreactie van Britse postzegels uitgegeven voor ca. 1992 vooral zichtbaar is na bestraling met korte-golf uv-licht. De groengele fosforreactie van de to-pay labels uit 1980 is echter ook zichtbaar na bestraling met lange-golf uv-licht.


Fosforescentie onder een Leuchtturm lange-golf uv-lamp, van links naar rechts: OCP, FCP, en PCP2

Eerste serie – identificatie van de gom

In 1968 introduceerde Harrison and Sons Limited de synthetische polyvinyl-alcohol gom. Deze gom was kleurloos. Al snel voegde Harrison and Sons een geelbruine kleurstof toe aan de gom om deze zichtbaar te maken. Vanaf 1973 voegde Harrison and Sons Limited dextrine toe aan de polyvinyl-alcohol gom. Deze gom is wat stijver en dikker dan polyvinyl-alcohol gom. Om de gom te herkennen voegde men een blauwgroene kleurstof toe. Onderstaande afbeelding toont de twee soorten gom.


Harrison and Sons Limited gom: polyvinyl-alcohol gom (links) polyvinyl-alcohol gom met dextrine (rechts)

Tweede serie

Op 19 juni 1982 introduceerde Royal Mail een nieuwe serie labels naar ontwerpen van Sedley Place Design Limited. Evenals de eerste serie toonde het ontwerp een getal met de woorden “TO PAY.” Op de labels met een waardeopschrift van minder dan 10p stond het opschrift zijwaarts van beneden naar boven aan de rechterkant van het label, naast het waardeopschrift. Op de labels met een waardeopschrift van 10p of hoger bevond dit opschrift zich onderaan het label, onder het waardeopschrift.

Na uitgifte van deze labels veranderde Royal Mail de bepaling van het te betalen bedrag voor niet of onvoldoende gefrankeerde poststukken. Deze was gelijk aan het te weinig betaalde frankeerbedrag volgens het tweede-klasse tarief met een opslag van 10p. Men rondde het bedrag naar beneden op hele penny’s af.

Door inflatie namen ook de te heffen bedragen aan belasting op toegevoegde waarde toe. Voor bedragen boven £1 waren vaak verschillende labels nodig. Hierdoor ontstond behoefte aan een label met een waardeopschrift tussen £1 en £5. Hiervoor introduceerde Royal Mail het label met een waardeopschrift van £2.

Harrison and Sons Limited drukte de labels op het fluorescent coated paper. De labels hadden polyvinylalcohol gom met dextrine. Omdat de labels niet nodig waren voor sortering in eerste-klasse en tweede-klasse poststukken hadden de labels geen fosforbanen of fosfor vermengd in de deklaag.

Pas nadat Royal Mail deze labels had vervangen door labels met een nieuw ontwerp, ontdekte een verzamelaar het label van 2p op papier met een deklaag met daarin het A-type fosfor. Dit papier staat bekend als “advanced coated paper” (ACP). Dit papier gebruikte Royal Mail voor postzegels die het basistarief voor eerste-klasse binnenlandse post betaalden. De verzamelaar zou alleen een aantal labels van 2p hebben gekocht, omdat hij de kleur ervan mooi vond en niet veel geld wilde uitgeven.


1982, Great Britain, to-pay labels, tweede decimale serie, Stanley Gibbons nrs. D90-D101

Tweede serie – identificatie van het papier

Het papier met het A-type fosfor in de deklaag geeft een sterke fosforreactie na belichting met korte-golf uv-licht. De labels op het gewone FCP vertonen geheel geen fosforreactie.


Fosforescentie onder een Leuchtturm korte-golf uv-lamp, van links naar rechts: FCP en ACP

Onder lange-golf uv-licht vertonen beide labels (FCP en ACP) een fluorreactie. Deze is iets sterker op het label gedrukt op fluorescent coated paper. Dit is zo, omdat de fosfor in de deklaag van het advanced coated paper een deel van het uv-licht absorbeert.



Fluorescentie onder een Leuchtturm lange-golf uv-lamp, van links naar rechts: FCP en ACP

Tweede serie – paren met tussenstrook

Harrison and Sons Limited drukte de labels in dubbele vellen van tien rijen van tien labels. Een strook van de breedte van een label scheidde de twee blokken van 100 labels. De labels van de eerste serie had Harrison and Sons Limited gedrukt in vellen van 20 rijen van tien labels.

De labels bestaan in paren met een tussenstrook, zogenaamde “gutter pairs.” De tussenstroken hadden hetzelfde formaat als de labels. Om misbruik van de tussenstrook, bijvoorbeeld voor vervalsingen, te voorkomen drukte men een lijn in de kleur van het label over het midden van de tussenstrook.


1982, Great Britain, to-pay labels, tweede decimale serie, paren met tussenstrook (gutter pairs), Stanley Gibbons nrs. D90-D101

Derde serie

Op 15 februari 1994 gaf Royal Mail de tot nu toe laatste serie “TO PAY” labels uit. Het ontwerp was weer van Sedley Place Design Limited. The House of Questa drukte de postzegels in steendruk op niet-fluorescerend papier met polyvinylalcohol gom.

Het ontwerp toont de kroon van Sint Edward, die de koninklijke autoriteit van Koningin Elizabeth II symboliseert en Royal Mail in het eigen logo draagt.

Het ontwerp wekt de indruk van reliëfdruk. Men gebruikte hiervoor een foto van de kroon van David Burton. Hiervan maakte men een plaat voor een reliëfdruk op papier met zandtextuur. De reliëfdruk belichte men met fotografische lampen onder een hoek, waardoor een schaduw ontstond. De foto ervan op zwartwitfilm scande men met behulp van een computer. Met behulp van computerprogrammatuur voegde men accenten en schaduwen toe of paste men deze aan.


1994, Great Britain, to-pay labels, derde decimale serie, Stanley Gibbons nrs. D102-D110

In 1995 wijzigde Royal Mail de procedure voor inning van verschuldigde port op niet of onvoldoende gefrankeerde poststukken. Vanaf april 1995 gebruikte men de labels alleen nog op poststukken geadresseerd aan zakelijke klanten en voor inning door Royal Mail van belastingen, accijnzen en invoerrechten namens de belastingdienst. Na verloop van tijd stopte Royal Mail met het gebruik van deze labels.

Ondanks de afname van het gebruik van de labels moet er op enig moment een herdruk van het label van 2p hebben plaatsgevonden. Deze is herkenbaar aan de elliptische perforaties. Deze perforaties hadden oorspronkelijk een vorm die doet denken aan een rugbybal. The House of Questa gebruikte later een perforator met plattere elliptische perforaties. De vorm daarvan omschrijft men vaak als “worstvormig.” Mogelijk bestaan ook de 5p en 10p labels met de worstvormige ellipsen. Alle afgebeelde labels hebben de oorspronkelijke (R-)ellipsen.